Ik ben Bieke. Sabina eigenlijk, zo staat het op mijn identiteitskaart. Maar blijf me gerust Bieke noemen.
Ik begin er meer en meer van te houden van de Bie, zoals in ‘To Be’.
Meer zijn, in plaats van altijd maar doen en moeten en presteren.
Hoe ouder ik word, hoe hoger het op mijn lijstje komt.

Ik ben net 50 geworden en ik geef toe dat dat een dubbel gevoel is: dankbaarheid aan de ene kant- heel wat mensen die in mijn jaar geboren zijn, hebben niet het geluk te mogen worstelen met hun leeftijd- en toch wel wat angst voor het ouder worden aan de andere kant. (hello én fuck midlifeshit).
Maatschappij en media zijn namelijk meestal niet zo mild voor vrouwen met een jaartje meer. Maar misschien zit dat vooral in mijn hoofd.

‘Vrouwen blijven altijd meisjes’, aan deze wijze woorden van wijlen Herman De Coninck trek ik me op. Mooier had ik het niet kunnen zeggen.
Groot pluspunt: ik kan als ouder meisje al terugblikken op een aantal mooie professionele projecten én ik kan zelfs mijn jeugddromen afvinken: ik werk voor televisie, ik schreef een boek (zelfs 2), ik werk aan mijn derde boek, ik heb meegewerkt aan een kledingcollectie en ben het gezicht van een cult-beautymerk.

Dingen waar ik als tiener alleen maar van kon dromen: den TV, schrijven, werken in de mode en beautywereld, ze werden zomaar werkelijkheid.

Wow. Toch ?

Ik weet het: je kan me niet in een hokje plaatsen, tenzij je de lelijke titel ‘B.V.’ op me wilt plakken. Dat heb ik niet graag. want het zegt totaal niets over wie ik ben. Maar je doet wat je wilt.

Ik acteer (de) -het is alweer een tijdje geleden, misschien moet ik er weer eens werk van maken-, ik presenteer op podia en op televisie, ik ben nieuwsanker, ik modereer een politiek-maatschappelijk debatprogramma, ik duik wel eens op in panels en andere B.V.-achtige dingen, ik doe stemmenwerk, ik schrijf boeken waarin ik me in mijn blote poep zet, ik heb mee een kleding-collectie ontworpen,  ik heb een Youtube kanaal waarin in yogafilmpjes post, ik kan mezelf influencer noemen en ik begeleid binnenkort mijn eerste yoga-retreat.

Nou.

En ik moet hier… zetten, want wie weet in welke bochten ik me nog zal wringen, welke ‘rollen’ ik nog zal vertolken, welke lagen van mezelf ik nog zal afpellen, welke stukjes ik nog zal ontdekken en ontplooien.

Mama ben ik ook nog, dat mag ik niet vergeten. Dat ben ik altijd, welke van de andere hierboven genoemde gedaanten ik ook aanneem.
Regisseur Jan Verheyen vroeg me ooit of ik niet liever één ding goed zou kunnen, dan vanalles een klein beetje.
Daar moest ik toen heel hard over nadenken. Want met zijn vraag insinueerde hij dat je niet veel dingen goed kàn kunnen (en dat er dus ook niks is dat ik echt goed kan ).
Dan zou er een maximum staan op wat je kàn kunnen.
Dat zou kunnen. Maar toch denk ik dat je meerder dingen goed kàn kunnen.
Talent is niet zoals een taart, me dunkt, die je in afgemeten stukken verdeelt en als die op zijn, is het op; finito; gedaan. Nee, potentieel is oneindig. Denk ik. Enkel tijd is een limiet. Helaas.

Nieuwsgierigheid, zoeken naar schoonheid en integriteit vormen de rode draad door alles wat ik doe. Of het nu een jurkje ontwerpen is, of een minister interviewen: ik ben nieuwsgierig, ik graaf naar schoonheid (ja, ook in een politiek interview!) en ik wil ten allen tijde integer blijven.
Trouw aan mezelf: een constant work in progress.

Bit by bit I want to sculpt away all that is not me.
Does that make sense to you?

Bovenal wil ik een vol leven leiden, al is dat soms messy.
En misschien, heel misschien kan ik  jou inspireren ook het beste, het puurste en het mooiste in jezelf naar boven te halen.

I want to leave a little bit of sparkle, wherever I go.

Er zijn mensen die één allesoverheersende passie hebben, en daar helemaal voor gaan. Dat vind ik prachtig. Maar er zijn ook mensen die meerdere passies hebben en al die passies tot bloei willen laten komen. In dat laatste vakje mag je mij plaatsen. Daar voel ik me het best.

Welkom dus in mijn huis met vele vakjes.